ولادت امام رضا {ع}

 

 

 

هنوز داغ شهادت امام صادق علیه السلام از قلب مالامال از اندوه فرزندش امام کاظم علیه السلام رخت برنبسته و لباس عزا بر تن شیعیان ایشان دیده می شود. مدینه نیز در غم از دست دادن رهبر و امامی چون صادق آل محمد، از آسمان خجل است و خورشید و ماه و ستارگان نیز حال طلوع ندارند. از 25 شوال تا 11 ذیقعه، لبخندی بر لبان هیچ یک دیده نشده است. تا روز یازدهم ذیقعده که خورشید، طلوع متفاوتی داشت و مدینه و اهلش را با پرتوافشانی خویش، از تولد کودکی در خانه امام کاظم علیه السلام باخبر کرد. آری، تولد این کودک که او را علی نام نهادند، مرهمی بر قلب داغدیده هستی بود. میلاد با سعادت امام علی بن موسی الرضا علیه السلام بر شیعیان آن حضرت مبارک باد.

 

مادر امام رضا علیه السلام


حُمَیدد، مادر امام موسی کاظم علیه السلام که از جمله اشراف و بزرگان عجم بود. کنیزی خرید و او را تُکتَم نامید. تُکتم در عقل و دین و حیا و ادب، بهترینِ زنان بود. روزی حمیده با فرزندش امام موسی علیه السلام چنین گفت: «فرزندم! تکتم کنیزی است که من در زیرکی و اخلاق، بهتر از او ندیده ام و می دانم که فرزندان او، پاکیزه و مطهر خواهند بود. او را به تو می بخشم و از تو می خواهم حرمتش را حفظ کنی». بعد از مدتی که امام رضا علیه السلام از ایشان به دنیا آمد، او را «طاهره» نامیدند.

 

  آداب اسلامي و  احادیثی گهربار درباره غذا خوردن

 

 

 

 سبک زندگی اسلامی جزئی ترین مسائل زندگی مسمانان را نیز رها نکرده و در حوزه آداب غذاخوردن عنوان کرده که خوردن و آشامیدن در ظروف طلا و نقره حرام است و در ظرفهای طلا کوب و نقره کوب مکروه است.

اسلام خوردن طعام های لذیذ و همچنین دادن این گونه طعام به مردم را خوب می داند، اما باید حلال باشد و در خوردن نیز زیاده روی نشود. زیاده روی در خوردن مثل اسراف است و این اسراف در خوردن، نباید مومن را از عبادات باز دارد، بلکه باید منظور و مقصود فرد از خوردن و آشامیدن کسب نیرو برای عبادت باشد.

در احادیث آمده است که در مورد آنچه از مال حلال در دنیا خورده باشید، در آخرت سئوال نخواهد شد و خداوند کریم تر از آن است که از مومن در مورد آنچه از حلال خورده و آشامیده است، سئوال کند.

رسول اکرم(ص) فرموده اند که «سیرخوردن طعام، موجب بیماری بَرَص و پیسی می شود» و حضرت امام جعفر صادق(ع ) فرموده اند: «اگر کسی گوید فلان طعام را خوردم و مرا آزار داد، کفران نعمت الهی است.»

امام موسی کاظم(ع) فرموده اند: «اگر مردم در طعام خوردن میانه رو باشند ، همیشه بدنشان سالم می ماند.»

  مقام حضرت معصومه در احادیث ائمه

 

 

 

مقام والای حضرت معصومه

مقام والای حضرت معصومه

علمای بزرگ شیعی در برابر عظمت روحی حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام سر تعظیم فرود آورده اند. دربارة حضرت معصومه(ع) روایاتی مختلفی وارد شده است:

- روایاتی که سالها قبل دفن آن حضرت در قم را خبر داده است. مانند روایتی که از امام علی(ع) نقل شده است و روایات نقل شده از حضرت صادق(ع) و امام رضا(ع)؛

- روایاتی که فضیلت زیارت حضرت معصومه(ع) را بیان می کند که از حضرت صادق(ع)، امام رضا(ع) و حضرت جواد(ع) نقل شده است؛

- روایاتی که مقام والای شفاعت آن بانو را بیان می دارد، مانند روایتی که از حضرت صادق(ع) نقل شده است.

امام صادق علیه السلام فرمود:

«ان للّه حرماً و هو مكه ألا انَّ لرسول اللّه حرماً و هو المدینة ألا وان لامیرالمؤمنین علیه السلام حرماً و هو الكوفه الا و انَّ قم الكوفة الضغیرة ألا ان للجنة ثمانیه ابواب ثلاثه منها الى قم تقبض فیها اموأة من ولدى اسمها فاطمه بنت موسى علیهاالسلام و تدخل بشفاعتها شیعتى الجنة با جمعهم»

گوشه ای از زندگانی بابرکت حضرت معصومه(س)

 

 

تاکنون آن چه از اسوه های دینی معرفی شده، از مردان با فضیلت و اصحاب بزرگوار پیامبر خدا (ص) یا امامان معصوم (علیهم السلام) بوده است. از آن جا که در میان الگوهای مکتبی، زنان با فضیلت نیز فراوانند و گروه بسیاری از خوانندگان و مشترکان این مجله نیز خواهران متعهّد می باشند، در این شماره به سراغ یکی از بانوان نمونه و الگوهای دینی می رویم، باشد که از این سرمشق شایسته، درس ها بیاموزیم و پیروی کنیم.

گلی از بوستان امامت

نهالی که در بوستان امامت بروید و از آب عفاف و نور فضیلت سیراب شود و توان بگیرد و با گذشت زمان، خود به شاخه ای پر بار و زیبا از «شجره طیّبه» دودمان حضرت رسول (ص) تبدیل گردد، شایسته الگوگیری است. بی دلیل نیست که این بانوی پاک را «کریمه اهل بیت» نامیده اند، چون کرامت ها و بزرگواری های این خاندان را در خود در حدّ اعلا جمع کرده است.

حضرت فاطمه معصومه (س) در سال 173 هجری در مدینه دیده به جهان گشود و در خانه ای بزرگ شد که پدری چون امام کاظم (ع) و برادری چون حضرت رضا (ع) در آن می زیست.

نام مادر آن حضرت را «خیزران»، یا «نجمه» یا «اروی » گفته اند که بانویی لایق و پاک و با ایمان بود و چون حضرت رضا (ع) را به دنیا آورد، به لقب «طاهره» آراسته شد.

میلاد حضرت معصومه سلام الله علیها مبارکباد

 

 

صدای شادی افلاکیان از کوچه پس کوچه های مدینه به گوش می رسد. از خانه ساده و با صفای امام کاظم علیه السلام ، نوری به آسمان برخاسته است. ستاره ها نورانی تر شده اند و ماه، همچون خورشید می درخشد. صدای گریه ای سکوت آسمان ها را شکسته، انتظار عاشقانه پدری را به پایان رسانده، و لب های پر از نور پیشوای هفتم را به لبخند زینت داده و بر اماممان، حضرت رضا علیه السلام همدمی بخشیده، تا زینبی دیگر برای حسینی دیگر باشد. آری، مدینه از شمیم فاطمه معصومه علیهاالسلام معطر شده است

حضرت فاطمه معصومه (س) در سال 173 هجری در مدینه دیده به جهان گشود و در خانه ای بزرگ شد که پدری چون امام کاظم (ع) و برادری چون حضرت رضا (ع) در آن می زیست.

نام مادر آن حضرت را «خیزران»، یا «نجمه» یا «اروی» گفته اند که بانویی لایق و پاک و با ایمان بود و چون حضرت رضا (ع) را به دنیا آورد، به لقب «طاهره» آراسته شد.

فاطمه معصومه (س) در دامان ایمان و پاکی رشد کرد و در چشمه عفاف و عصمت و علم و حکمت به طهارت روح و جان رسید. نسب و تبارش نبوی، فاطمی و علوی بود. جدّ او از طرف مادر از نسل امام حسن مجتبی (ع) و از طرف پدر از نسل امام حسین (ع) بود. از این رو در زیارت نامه اش خطاب به او گفته می شود: «السلام علیکِ یا بنتَ الحسنِ و الحسین».

ذکر سبعه معروف به اذکار هفتگانه

 

 

 

ذکر سبعه

اذکار سبعه:
در داستان ها تسبیحات اربعه داریم، ولی تسبیحات یا ذکرهای سبعه نداریم. اين گونه اذكار معمولاً اذكاری است كه مورد تجربه و عمل بزرگان اهل معرفت و كمال است و برداشت خود آن ها از اذكار گوناگون و تلفيق ميان آنها است كه به شاگردان خود توصيه كرده و به آن ها انتقال میدهند.

در مورد خواص اين ذكر نيز چيزی از زبان اين بزرگان بيان نشده ولی از بيان و تعبير آقای صديقی استفاده میشود كه ذكری بسيار مؤثر و كار گشا است. و در مورد ذکر سبعه چنين مي گويد: من هرسال مکه که میرفتم پیش از رفتن به مکه به پیشگاه آیت‌الله بهاءالدینی میرسیدم و نصیحت میخواستم از ایشان. ایشان به من نصیحت هایی مي کرد و من این سفارش ها را در سفر مکه عمل میکردم. بعدهم که داشتم میامدم، یک عمامه ای یا چیزی را براي ایشان هدیه می خریدم.

مظاهر ریا و خودنمایی

 

 

 

خودنمایی فقط محدود به یک مورد نیست و تمام توانایی های انسان می تواند ایزار ریا باشد

مظاهر خودنمایی
ریا و خودنمایی به گونه های مختلفی صورت می گیرد و محدود به موارد خاصی نیست و می توان گفت: تمام توانایی های انسان همچون ثروت، علم و مقام می تواند، ابزار خودنمایی باشد.

امام صادق علیه السلام فرمود:
اکثر آنچه که در آن ریا واقع می شود شامل ریا در نحوه سخن گفتن، خوردن، راه رفتن، همنشینی، لباس، خنده، نماز، حج، جهاد، قرائت قرآن و.. . می شود.[1]

  داستان‌هایی از امام جعفر صادق (ع)

 

 

 

سیره‌ی امام جعفر صادق (ع)

فضيلت ميهمان بر ميزبان

محمّد بن قيس حكايت كند:

روزى در محضر مبارك امام جعفر صادق عليه السلام نام گروهى از مسلمانان به ميان آمد و من گفتم: سوگند به خدا، من شب ها شام نمى خورم ، مگر آن كه دو يا سه نفر از اين افراد با من باشند؛ و من آن ها را دعوت مى كنم و مى آيند در منزل ما غذا مى خورند.

امام صادق عليه السلام به من خطاب كرد و فرمود: فضيلت آن ها بر تو بيشتر از فضيلتى است، كه تو بر آن ها دارى.

اظهار داشتم: فدايت شوم، چنين چيزى چطور ممكن است؟!

آیا مردگان همدیگر را میبینند؟

 

 

 

دیدار ارواح در عالم برزخ

دنیای پس از مرگ

طبق آنچه از قرآن و سنت استفاده می‌شود، انسان در فاصله میان مرگ و رستاخیز عمومی یک زندگانی محدود و موقتی دارد که برزخ و واسطه میان حیات دنیا و حیات آخرت است. انسان پس از مرگ از جهت اعتقاداتی که داشته و اعمال نیک و بدی که در این دنیا انجام داده، مورد بازپرسی خصوصی قرار می‌گیرد و پس از محاسبه اجمالی طبق نتیجه‌ای که گرفته شد، به یک زندگی شیرین و گوارا یا تلخ و ناگوار محکوم گردیده، با همان زندگی در انتظار روز رستاخیز عمومی به سر می‌برد.

در برخی روایات آمده که وقتی مومنی از دنیا می رود مومنان موجود در عالم برزخ به استقبال او می آیند و به او خوشآمد می گویند و از او سراغ احوال دوستان و مومنان موجود در دنیا را می گیرند؛

از عالم برزخ گفته شده است که ارواح مؤمنین یکدیگر را ملاقات مى‏کنند و از یکدیگر سؤال مى‏کنند، حتى همدیگر را مى‏شناسند، هنگامى که روح تازه‏اى بر آن‏ها وارد مى‏شود، به هم مى‏گویند او را به حال خود وابگذارید، چون از واقعه عظیمى به سوى ما آماده است. سپس از وى مى‏پرسند آیا فلان کس را دیدى؟ بر سر او چه آمد؟ چه شد؟ اگر بگوید من که آمدم زنده بود اظهار امیدوارى مى‏کنند که او هم نزد آن‏ها بیاید. ولى اگر بگوید از دنیا رفته بود مى‏گویند (بیچاره) سقوط کرد و این اشاره به این دارد که چون به بهشت برزخ نیامده، حتماً به دوزخ برزخى رفته است.