گمشدگان منتظر

پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) در روايتى شگفت مى فرمايد:

(بر خدا سزاوار است كه اهل ضلالت را به بهشت وارد سازد؟)

(حقيقٌ على اللّه أنْ يُدخِلَ اَهلَ الضَّلالِ الجنّة.)

ضلالت و بهشت ؟؟! آيا پذيرفتنى است؟
اين غرابت شايد در همان دوران هم همه را به شگفتى كشانده باشد. و شايد از همين روست كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) برادر و يار هميشگى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)سخن او را تبيين و تفسير مى كند:
پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) با اين تعبير ايمان آوردگانى را قصد فرمود كه در زمان فتنه بر پيروى از امام غائبِ خويش به پا خيزند، امامى كه جايگاهش پنهان و وجود نازنينش پوشيده از همه ديدگان است.
آنان به پيشوايى او اقرار دارند و به ريسمان ولايت او چنگ زده و چشم انتظار ظهور او هستند. يقين مىورزند، ترديد ندارند، صابر و شكيبا، و تسليم فرمانهاى او هستند.
ضلالت آنها تنها به اين معناست كه نسبت به جايگاه امام شان و شناسايى شخص پيشواى شان گمشده به حساب مى آيند.

پس اين (گمشدگى) است نه (گمراهى)! و اين (گمشدگى) ماست نه (گمشدگى امام)! اين گمشدگى را به تعبيرى ديگر مى توان سرگشتگى ناميد.

و زيباست تعبير مولا كه فرمود:

(در زمان فتنه به پيروى از امام بر مى خيزند.)

گمشده نمى نشيند، گمشده احساس آرامش نمى كند، گمشده از جستجوى راه دست نمى كشد، گمشده منتظِر در طلب امامش، در تكاپوى يافتن مولايش، سرگشته و سرگردان است.

پس يكى از ويژگيهاى منتظرين را همين سرگشتگى و سرگردانى و احساس گمشدگى مى توان دانست.

بحار، ج 52، ص 143 به نقل از تفسير نعمانى

(الذين قاموا فى زمن الفتنة على الائتمام بالامام الخفىّ المكان.)

(آنانكه در زمان فتنه به پيروى از امام غائب(عليه السلام) بر مى خيزند.)